Ποιος είπε πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε plan Β; Είχε και παραείχε. Ποιο ήταν; Μα το μνημόνιο, φυσικά. Ίσως ένα όχι και τόσο "μνημονιακό" μνημόνιο -ένα 70% μνημόνιο, ας πούμε, θα το έπαιρνε απ’ την αρχή πανηγυρίζοντας, υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει γι’ αυτό;- αλλά εν πάση περιπτώσει στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Το ζήτημα είναι να υπηρετείται το concept. Όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν οι ευφημισμοί, οι μετονομασίες και οι αμφισημίες.

Θα μου πει κάποιος: και ποιο ήταν το plan Α; Μα να πάρουμε την κυβέρνηση (και να την κρατήσουμε πάση θυσία). Με κάθε τρόπο. 

Θυμάται άραγε κανείς πριν ένα χρόνο τις περίφημες πρωτοβουλίες για τη ΔΕΗ και τους αιγιαλούς; Το θέμα προφανώς και δεν ήταν η υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών. Το θέμα ήταν να προσέρχονται οι «ανεξάρτητοι» και να φωτογραφίζονται πρώτο τραπέζι πίστα. Το θέμα ήταν ο σχηματισμός του μαγικού αριθμού 120 (αυτός ο άτιμος ο αριθμός μας βασανίζει και φέτος, για άλλους λόγους αυτή τη φορά).

Θυμάται κανείς το σκηνικό CSI, τις περσινές κουρειάδες (οι φετινές έχουν άλλους «κακούς», τους «αποστάτες διαφωνούντες»), με τα μυστικά ταμεία για τις εξαγορές βουλευτών για την προεδρική εκλογή; Τον Καμμένο που ενημέρωνε πριν απ’ όλους τον Νίκο Παππά πώς θα στηθούν τα μικρόφωνα για τις υποκλοπές στις περιπτώσεις Ξουλίδου και Χαϊκάλη (τι μεγαλεία ζήσαμε…); Τον Παραστατίδη και τον Βουδούρη σε ρόλο λαγού να καταγγέλλουν εξωνημένους βουλευτές;

Όλα τα λεφτά, λοιπόν, ήταν ποιος θα πάει να κλείσει το deal με τους δανειστές. Ή εμείς ή αυτοί (ποιος είπε πως δεν υπάρχουν συνθήματα, εκτός από πρωθυπουργούς, «παντός καιρού»;).

Την ίδια στιγμή που η παραμυθία των ιθαγενών με τον πεντοζάλη, τους ζουρνάδες και τα go back ανέβαζε ντεσιμπέλ, οι αγγελιαφόροι της ηγετικής ομάδας, Δραγασάκηδες, Σταθάκηδες και ΣΙΑ, συναντούσαν τους Άσμουσεν και τα funds στο city του Λονδίνου, ιχνογραφώντας το περίγραμμα του επικείμενου deal.

Όπως, όμως, όλα τα παραμύθια που σέβονται τον εαυτό τους, έτσι κι αυτό είχε και δράκο.

Οι «ακραίοι κύκλοι» των δανειστών κατέστησαν εξαρχής πολύ σαφές πως συμφωνία χωρίς μνημόνιο, μνημόνιο πούρο, «κανονικό», μνημόνιο 100%, δεν υπάρχει. 

Έτσι, λοιπόν, μπήκε σε εφαρμογή το plan B (όχι το κανονικό, αλλά το ντεμέκ, αυτό της ηγετικής ομάδας), η διαμόρφωση δηλαδή των προϋποθέσεων για την αποδοχή του μνημονίου. Το ξεχείλωμα της «διαπραγμάτευσης», που έφερνε μαζί της το γονάτισμα της οικονομίας, την απόδραση κεφαλαίων, το συνεχή αποχρωματισμό των «κόκκινων γραμμών», με αναμενόμενο αποτέλεσμα την εξάντληση των κοινωνικών αντοχών και την άμβλυνση των αντιστάσεων για την… κατάποση του επερχόμενου μνημονίου.

Το deal, όμως, δεν μπορούσε να περάσει εύκολα ούτε μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ (εξαιτίας της ισχυρής αντίστασης ενός μεγάλου τμήματος του κόμματος) ούτε στην Κ.Ο. (κάτι που καταγράφηκε ως μη αναμενόμενη στο εύρος της ανταρσία, στην πρώτη εκείνη ενδεικτική ψηφοφορία για τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη), με κορμό αυτής της αντίστασης την Αριστερή Πλατφόρμα. Βαθμιαία, μάλιστα, οι αντιδράσεις διευρύνονταν και στους κόλπους της παλιάς «προεδρικής» πλειοψηφίας.

Στο πλαίσιο αυτό -και ακριβώς εκείνη την περίοδο- αποφασίστηκε η συγκρότηση της «Ενωτικής Κίνησης», μιας φράξιας της ηγετικής ομάδας, με στόχο τη «βίαιη ανασυγκρότηση» της πάλαι ποτέ προεδρικής πλειοψηφίας, την αναχαίτιση των μετατοπίσεων προς την Αριστερή Πλατφόρμα και εν τέλει την προώθηση του σχεδιασμού της αποδοχής των μνημονιακών πολιτικών και των πολιτικών συμμαχιών που αναπόδραστα τις συνοδεύουν. 

Η δημιουργία της «Ενωτικής Κίνησης», με τους διακηρυγμένους αυτούς στόχους αλλά και την έως τώρα καταγεγραμμένη δράση της επί του εσωκομματικού πεδίου, αποδεικνύει, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι υπήρχε συγκεκριμένος πολιτικός σχεδιασμός για τη μνημονιακή στροφή-μετάλλαξη και καθιστά αστήρικτη τη φιλολογία περί δήθεν αναγκαστικών επιλογών, γιατί… στις 12 τη νύχτα της 12ης Ιούλη δεν μας σφύριξε ο Λαφαζάνης την εναλλακτική. Και αστείους τους λεονταρισμούς «να μην κρύβεστε πίσω από την ασφάλεια της δικής μου υπογραφής». Η σύγχρονη εκδοχή του Νίκου Ξανθόπουλου, του «παιδιού του λαού» που έχει βγάλει το πλαντάμι, εκδοχή που σερβίρεται για να προκαλέσει μια πρόσκαιρη ψυχολογική ταύτιση στους εύπιστους, έχει πολύ κοντά ποδάρια.

Το πολιτικό σχέδιο που σήμερα ξετυλίγεται με αρκετή σαφήνεια, από τους πλέον χαρακτηριστικούς εκφραστές του (Δραγασάκης, Φίλης, Βίτσας, Παππάς και υιός κ.ά.) ότι δήθεν η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει σημαντικότερα καθήκοντα να υπηρετήσει από την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος και της λιτότητας, όπως ο εκσυγχρονισμός και εξορθολογισμός του κράτους, οι «αντιρροπιστικές» πολιτικές, ο «μεταρρυθμισμός» χωρίς ταξικό πρόσημο. Η απέχθεια -αλλά και οι συγκεκαλυμμένες απειλές- προς τον «αριστερισμό» και τον κινηματισμό. Ένα πολιτικό σχέδιο που απερίφραστα ρίχνει γέφυρες προς τον αστισμό, διεκδικώντας ο «επανιδρυμένος» ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί φορέας της αστικής διαχείρισης, προνομιακός μάλιστα, ενόψει της δυνατότητας της ηγεσίας του να διευρύνει τις απισχνασμένες λόγω μνημονίου κοινωνικές συμμαχίες των αστικών ελίτ, αυτό το πολιτικό σχέδιο μπορεί κανείς να το βρει πρωτόλεια διατυπωμένο στην αφήγηση της «Ενωτικής Κίνησης» μήνες πριν…

Όπως είδαμε, όμως, ο σχεδιασμός σκόνταφτε σε διάφορα εμπόδια. Ένα απ’ αυτά ήταν οι «ακραίοι κύκλοι» των δανειστών, που δεν έδιναν ούτε τα ελάχιστα «φύλλα συκής» που αναζητούσε εναγωνίως η ηγετική ομάδα του Μαξίμου. 

Ένα άλλο, οι «ακραίοι» του Σύριζα, που δεν εννοούσαν -και δεν εννοούν, φυσικά- να προσχωρήσουν στο μνημονιακό «ρεαλισμό». 

Και, οπωσδήποτε, η έλλειψη κατανόησης (εκ μέρους του ηγετικού κέντρου, γιατί επ' αυτού ορισμένοι εκ των δανειστών ίσως και να διατηρούν διαυγέστερη εικόνα) της πραγματικής κοινωνικής συνθήκης στη χώρα, του αγεφύρωτου ταξικού ρήγματος που έχει εγκαθιδρύσει το μνημόνιο, πράγμα που καθιστά εξαιρετικά δύσκολη -όπως υποστηρίζω πως θα αποδειχτεί και μάλιστα πολύ σύντομα στην επόμενη περίοδο- την προσπάθεια καθεστωτικής σταθεροποίησης.

Έτσι, λοιπόν, έπρεπε να επιστρατευτούν σενάρια ασύμμετρου πολέμου, που θα διοχέτευαν υπερβολικές δοσολογίες σοκ και δέους στην ελληνική κοινωνία, όπως το κλείσιμο των τραπεζών.

Μόνο σ' αυτό το πλαίσιο μπορεί κανείς να τοποθετήσει την απόφαση για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος. Που σχεδιάστηκε (κι αυτό πλέον, εκ του αποτελέσματος, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί) για να επιτρέψει την παραμονή της ηγετικής ομάδας στο Μαξίμου και την πολιτική διαχείριση εκ μέρους της, σ’ ένα τοπίο από τα πριν γνωστό ότι είχε υπονομευθεί από τους δανειστές με τη συνέργεια των κυβερνητικών επιτελείων, ενός αποτελέσματος, που οι ίδιοι οι εμπνευστές του πίστευαν πως αν δεν ήταν καθαρό «ΝΑΙ», θα προσομοίαζε με «ΝΑΙ»…

Είχαν, όμως, υποτιμήσει τον λαϊκό παράγοντα. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε πως ο Εγκέλαδος που ξύπνησε το 2010 με το τεκτονικό ρήγμα του μνημονίου, είχε αποκοιμηθεί. Άλλωστε η ίδια, ιδιαίτερα από το 2012 και μετά, είχε επιδοθεί στην κατά το δυνατό ακίνδυνη διαχείριση αυτής της συσσωρευμένης σεισμικής ενέργειας. Το αποτέλεσμα όμως του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη, η συγκλονιστική συγκέντρωση της Παρασκευής 3ης Ιούλη στο Σύνταγμα, ο ανέλπιστος νεολαιίστικος χαρακτήρας της μάχης του ΟΧΙ, αποτέλεσαν κόλαφο γι’ αυτούς τους σχεδιασμούς. Και κατέστησαν έκθετη ολόκληρη την εφεξής πολιτική διαχείριση, που κατέληξε στην ατιμωτική συμφωνία.

Ο Αλέξης Τσίπρας στο διάγγελμά του της 26/6 για το δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη δεν δίστασε τρεις τουλάχιστον φορές να καλέσει τον ελληνικό λαό να τιμήσει την ιστορία του. Και αυτός το έπραξε με τρόπο εκκωφαντικό. Ας μη βιαστούν κάποιοι να θάψουν στην Ιστορία αυτό το δημοψήφισμα. Οι πρωταίτιοι αυτής της πρωτοφανούς ασέλγειας κατά της ιστορικής λαϊκής βούλησης της 5ης του Ιούλη θα πέσουν με πάταγο, που θα είναι πρωτοφανώς εκκωφαντικός. 

Το ΟΧΙ δεν ηττήθηκε, θα τους στοιχειώνει μέχρι την πτώση τους και πέρα απ’ αυτήν. Συνεχίζουμε!

* Ο Βαγγέλης Αντωνίου είναι μέλος του συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ της Ν.Ε. Α’  Αθήνας 

Ετικέτες